Er zijn verhalen die slechts fluisterend zijn doorgegeven. Verhalen waarvan de sporen versluierd raakten tussen generaties, of verzonken in stilte. Als kunstenaar met een Indische achtergrond voel ik een groeiende behoefte om die stilte tastbaar te maken – niet met woorden, maar met beelden.
Onder de titel Waar schimmen spreken – Stemmen uit de stilte van velen werk ik aan een reeks olieverfschilderijen waarin persoonlijke herinnering, collectieve geschiedenis en het onzegbare elkaar ontmoeten. Het is een zoektocht die wortelt in mijn eigen familieverhaal, maar die zich verbindt met een bredere ervaring van zwijgen en doorwerking – herkenbaar voor velen binnen de Nederlands-Indische gemeenschap, en daarbuiten.
Dankzij een bijdrage van het Cultuurfonds krijg ik de ruimte om dit project in de komende maanden verder vorm te geven. Ik ben het fonds bijzonder erkentelijk voor het vertrouwen en de mogelijkheid om in deze complexe thematiek te duiken met aandacht, tijd en toewijding. De subsidie stelt me in staat om archiefbeelden te verzamelen, schilderijen te maken, en na te denken over de manieren waarop erfgoed – ook als het fragmentarisch is – opnieuw zichtbaar gemaakt kan worden.
Waar schimmen spreken is geen reconstructie van historische feiten, maar een artistieke poging om dat wat nauwelijks benoemd werd toch te laten verschijnen. De schilderijen zijn niet zozeer portretten als wel innerlijke opstellingen. Figuren verschijnen in blauw, een kleur die voor mij verbonden is aan herinnering, afstand, melancholie en overerving. Ze zijn geplaatst alsof in een opstelling – een subtiele verwijzing naar systemisch werk – waarbij niet alleen de geportretteerden belangrijk zijn, maar ook hun onderlinge verhouding, de ruimte ertussen, de blik, de afwezigheid.
De komende tijd zal ik via deze blog vaker delen over het proces, het beeldmateriaal dat ik gebruik, en de keuzes die ik onderweg maak. Misschien nodig ik op termijn ook anderen uit om beeldmateriaal of herinneringen te delen – via social media of andere kanalen. Maar dat onderzoek ik nog. Voor nu werk ik vooral met wat er al is: foto’s uit (online) archieven, familiealbums, en intuïtieve fragmenten die zich opdringen.
Wat ik wél weet, is dat dit project niet alleen over mijn eigen geschiedenis gaat. Het gaat over ons allemaal – over gedeeld zwijgen, gedeelde sporen, gedeelde stilte. En over wat er kan ontstaan als we samen opnieuw kijken, en zien wat zich langzaam uit de mist losmaakt.
Deze blogpost is de eerste in een reeks waarin ik je meeneem in het maakproces. Ik deel hieronder alvast een eerste indruk van het werk in wording – als openingszin van een groter, nog groeiend verhaal.
Dank voor het meelezen.
WIL JE MEER WETEN?