‘Eén ding weet ik wel: ik ben in ieder geval géén witte man!’
Toen Theo Maassen met die verrassende zin het telefoongesprek opende, landde het niet direct. Het was geen provocatie, maar een observatie die hij deed na het zien van het portret dat ik van hem had gemaakt.
‘Al die kleurtjes, man.’
Als schilder leerde ik al lang geleden dat er niet zoiets als één huidskleur bestaat. De menselijke huid is een fascinerende optelsom van tinten. Natuurlijk heeft een donkere huid andere nuances dan een lichte, maar dat het niet te reduceren is tot één pigmentsoort, lijkt me duidelijk.
Ik was Theo al lange tijd iets verschuldigd.
‘Moeite doen. Dat moet je de mensen leren: moeite doen!’ zei hij ooit.
En zo geschiedde.
Toen ik nog in het onderwijs werkte, wijdde ik er complete lessen aan – en besmette op die manier hele lichtingen leerlingen met dat credo.
De enkele oud-leerling die ik soms tegenkom, grapt er nog graag over: ‘Moeite doen!’
Dat Theo mijn levensmotto – want dat werd het – ooit zo treffend samenvatte, was eerder verlossend dan inzichtelijk. Voor mij was het de verwoording van een diepgewortelde overtuiging.
Hoe mijn LEGO®-avontuur ooit Theo’s pad zou kruisen, wist ik toen niet. Tijdens Sterren op het Doek had ik al gezegd dat ik hem graag eens zou portretteren (die uitspraak haalde de uitzending niet). Het was uiteindelijk Wouter Monden die dat plan nieuw leven inblies.
Hij vroeg mij vorig jaar om een portret voor zijn nieuwe voorstelling ‘Met blokjes.’ Als collega van Theo was het contact snel gelegd. En zo geschiedde.
En nu?
Nu kijk ik in mijn studio naar een niet-witte man.
Eén die deel uitmaakt van een reeks die steeds groter wordt en waarvan ik het einde nog niet zie.
Een serie over mannen, met als werktitel This is a Man’s World — maar dat… is een verhaal voor een volgende keer.
WIL JE MEER WETEN?