Haast. Drukte. Rennen, rennen, rennen. Klinkt het bekend? Maar was het vroeger zoveel beter? Was het in essentie wel anders?
In een goed gevulde notendop: Vermeer was getrouwd, werd 15 keer vader, runde een herberg, bezat een kunsthandel, was tweemaal hoofdman van het Sint Lucasgilde…voldoende zaken om de dagen te vullen zou je zeggen, en toch vond Vermeer, ergens, op de een of andere manier de tijd om te schilderen. Hoewel zijn mate van productie op onlogische wijze in contrast stond tot zijn financiële noden, die toewijding aan zijn ambacht deed hem uitgroeien tot de kunstenaar van wereldfaam. Uiteindelijk.
Al is de idee van ‘kunstenaar’ in deze tijd fundamenteel anders dan in de 17e eeuw, menselijke emoties en instinctmatige reacties op barre, hectische en ook prettige omstandigheden lijken me vrij tijdloos. Het is daarom ondenkbaar – zelfs onverdraaglijk – dat hij géén verdriet moet hebben gevoeld bij het overlijden van vier van zijn kinderen, dat hij géén financiële zorgen had over het instorten van de kunstmarkt, dat hij géén besef had van de armoede en de torenhoge schuld waarin hij en zijn gezin verkeerde, vlak voor zijn overlijden in 1675.
Brrrrr… Voor mij liever niets van dat alles. Hoezeer ik mijn creatieve driften ook koester, ik geloof dat ik me – verhoudingsgewijs – toch redelijk verantwoordelijk heb getoond in mijn rol als vader, echtgenoot, zoon, vriend, collega, docent en student. Het 19e-eeuwse ‘l’art pour l’art’ is een mooi sentiment om op afstand van te genieten, met een goed glas wijn, als alle rekeningen zijn betaald en de kachel fijn brandt. Dat gezegd hebbende…
In de drukte die mijn leven heet, ging ik tóch de uitdaging aan met een vier maanden durend proces. Een proces dat niet louter bestond uit mijn artistieke zoektocht maar ook uit de registratie daarvan in de vorm van een vlog, maar dat had ik toch al eens eerder geprobeerd?
Toen ik in de winter van 2020 vijf weken van huis was voor de aaneengesloten opnames van Legomasters, drong mijn oudste dochter er al bij me op aan om mijn ervaring te vloggen. Na welgeteld twee dagen gaf ik er de brui aan… Gelukkig is van die tijd meer dan genoeg vastgelegd. Bij De Nieuwe Vermeer kon ik echter op voorhand wel nagaan dat hooguit een fractie van het proces gebruikt zou worden áls het de uitzending al zou halen.
Mijn eigen proces goed vastleggen leek me dan ook vooral waardevol voor mezelf en daarbij een interessante, ander soort uitdaging. Vooral in de afwegingen van wat je wel deelt en wat niet. Waar ligt de grens tussen een inkijkje bieden in je creatieve worsteling en je persoonlijke leven dat daarop van invloed is? Hoe ver ben je bereid te gaan en vanuit welke motieven? Best ver, maar daarover in een latere blog én vlog misschien (Ver)meer…
WIL JE MEER WETEN?