Een dag om het werk in te leveren en op te hangen, een dag voor de jury om alles te bekijken en beoordelen, en een dag voor de opnames. Zo was de week al snel gevuld. De opnames waren gepland op het eind van de vrijdagmiddag, uitgerekend daar waar ik een weekend weg had gepland, en het gezin al lang en breed lag te drijven in een subtropisch zwembad, in zijn geheel niet in afwachting van mijn komst. Met dank aan onze lieve buren wiens auto ik kon lenen, croste ik laat in de avond vanuit Haarlem richting Drenthe, terwijl op de radio de wedstrijd Nederland – Argentinië schalde. Ja die wedstrijd ja, met die verlenging en die reeks strafschoppen…
Dat de afsluiting van vier maanden werken aan Vermeer samenviel met de uitschakeling van Nederland, was een gedenkwaardige markering van een intense periode. Een periode die hoogte- en dieptepunten kende. Waarbij sommige deuren keihard en met veel kabaal in het slot vielen, maar waar ook verassende, nieuwe openingen ontstonden.
Mijn fascinatie voor waarneming schuilt misschien vooral in het proces, en daarmee de tijd, die daaraan verbonden is. De uitkomst van kunst is vaak, maar niet altijd, de registratie van een proces. In dat proces zijn regelmatig de twijfels, de zoektocht, de successen en de overwinningen vastgelegd, en biedt het een heel verhaal om te ontdekken. Een verhaal, mits authentiek, dat ons heel dicht bij de maker kan brengen en ons een glimp kan bieden op wat een mens een mens maakt met al zijn eigenaardigheden. Ik weet het. Ik ben er zelf geloof ik ook eentje.
WIL JE MEER WETEN?