Mijn gesprek met Dionne – ik voel me vrij om Dionne te zeggen – duurde ruim een uur. Het filmen van detailshots nam pak hem beet een half uur in beslag en vanaf het moment dat de tv ploeg arriveerde (kamer indelen, shots bepalen, interview voorbespreken, microfoonzendertje bevestigen) tot het moment van vertrek was ik ongeveer drie uur verder. ‘Bedankt, fijne dag nog en succes!’
Van dit alles heeft welgeteld 1 minuut en 1 seconde de uitzending bereikt. Daar ben ik, als een van honderden deelnemers, waarvan er uiteindelijk dertig de eindronde bereikten, en waarvan er bij slechts drie thuisopnames zijn met Dionne – ik voel me vrij om Dionne te zeggen – niet rouwig om. Ik heb voldoende deelnemers gesproken waarvan het werk hooguit een fractie van een seconde te zien is geweest, laat staan dat zij zelf in beeld kwamen.
Deze blog gaat echter niet over ‘zendtijd’, al is dat ook best een interessant onderwerp van gesprek. Deze blog gaat over het onbestemde gevoel dat ik had toen de tv ploeg vertrokken was. Voor alle duidelijkheid, dit heeft niets maar dan ook niets met de mensen van de opnames of Dionne te maken. Alle vier mijn televisie avonturen waren zonder uitzondering positief en ik heb de mensen die ik heb ontmoet als prettig en kundig ervaren. Toch speelde er iets…
Reality tv is een momentopname van alles wat je op dat moment voelt, zegt en deelt. Daar kun je enige invloed op uitoefenen, maar het laat zich maar tot zekere hoogte sturen voordat een bepaalde houding aannemen een fake reality wordt. Een alter ego lijkt me erg vermoeiend. Ik heb het in dit geval niet over het onderscheid tussen de beroepsmatige rol van bijvoorbeeld een acteur of cabaretier en diens privé leven. Ik doel op die professionals wiens gezicht en persoonlijkheid een evenredig deel zijn van hun beroepsmatige functie, zoals in de rol van interviewer bijvoorbeeld.
Het gesprek met Dionne duurde zoals gezegd een uur. In de vlog heb ik maar een klein stukje van mijn reflectie gedeeld omdat het me niet goed lukte om in woorden te vangen waar ik zo van slag van was. Na de opnames vertelde ik aan Dionne dat ik door een ingrijpende periode ga die veel van mijn energie vraagt, en waardoor ik niet op alle vragen even energiek of spontaan was ingegaan. Dionne was heel begripvol. Zelf vreesde ik vooral wat er in de uitzending terecht zou komen. Er waren een paar momenten waarbij ik voelde dat ik niet goed kon verbergen dat sommige vragen me onverwacht raakten. De interne dialoog die op gang kwam, waarbij je té zelfbewust wordt over wat je zegt, hoe je dat doet en vooral ook over hoe je dat eigenlijk had willen doen, was pijnlijk om te registreren. Vooral in de wetenschap dat er geen tweede of derde take zou komen. C’est la vie. Loslaten en verder. Naar het schijnt.
Dat loslaten kostte meer tijd dan ik had gehoopt of ingeschat. Een groot deel van de vlogs na de opnames, bestond uit een oeverloze optelsom van gekwelde momenten. Niet ‘leuk’ om te delen, weinig zinvol om naar te luisteren. Misschien compileer ik nog eens een geluidloze montage van tergende gezichtsuitdrukkingen als verwerking (lol). In mijn 1.01 minuut moment of fame sijpelen evengoed momenten van zelfcensuur door, in de afweging hoeveel bloot te geven of niet. Nu ik dit schrijf herinner ik me dat een van de onderwerpen die me uit het veld sloeg, de vergelijking was tussen Vermeer’s leven en mijn eigen leven. Wat onschuldig begon over een groot gezin, en een vergelijkbare zoektocht naar verstilling en zingeving, kreeg een onverwacht diepere lading in parallellen over verantwoordelijkheid en zorgen, versterkt door wat er in de onderlaag speelde.
Ik kan niet zeggen dat ik het waarnemen en ervaren van mijn gevoel ooit als lastig heb ervaren. Het omgaan met de intensiteit daarvan, of een onderscheid maken tussen wiens emoties me eigenlijk parten spelen was in vergelijking veel ingewikkelder. Loslaten is voor mij niet negeren of bagatelliseren, en zelfs niet relativeren (waar ik in uitblink). Loslaten is voor mij eerst en bovenal aanvaarden, wel met de kanttekening dat je invloed hebt, niet altijd op de omstandigheden, maar wel hoe je daar mee omgaat.
Masakatsu Agatsu.
WIL JE MEER WETEN?